De visie van Hans

“We moeten ouderen vaker vragen wat ze later willen worden.” – Hans Créton

In mijn leven – ik ben nu 85 jaar – heb ik veel verschillende opvattingen over ouder worden voorbij zien komen. Toen mijn moeder oud was, in de jaren 60, was een gangbare opvatting over ‘goed’ ouder worden: je langzaam terugtrekken uit de samenleving als een natuurlijke reactie op de verminderde vitaliteit en het naderende levenseinde. Zo leefde ze ook. Toen zette ik daar geen vraagtekens bij, zo was het leven nu eenmaal.

Al snel daarna kwam de opvatting dat je als oudere vooral actief aan de samenleving moest blijven deelnemen. Het was die gedachte die overheerste toen ik na mijn pensioengerechtigde leeftijd bleef doorwerken. Ik nam nauwelijks de tijd om er lang bij stil te staan; ik deed het omdat ik mijn werk zo leuk vond. En ik denk dat het in belangrijke mate heeft bijgedragen aan mijn huidige vitaliteit.

De laatste jaren ligt het accent met name op zingeving. Alles draait om welke doelen je stelt en waar je energie in steekt om betekenis te geven aan je leven. Wat geeft me voldoening? Waar word ik gelukkig van? Want zingeving krijg je als oudere niet voor niets. Het kost moeite, want je moet je doelen natuurlijk wel naleven. En er niet gelijk mee ophouden bij de eerste tegenslag.

In 60 jaar tijd is het beeld dat wij hebben van ouder worden dus ontzettend veranderd: van harmonisch stervensproces (waar ik me, in tegenstelling tot mijn moeder, met al mijn vezels tegen verzet) tot een leven lang leven. Maar wat is nu de volgende stap? Kunnen we ook nog verder kijken, naar het moment waarop de meesten van ons zorg en ondersteuning nodig hebben? Lukt het dan nog steeds om na te denken over zingeving?

Zelf heb ik me de laatste jaren verdiept in wat fijn ouder worden nu precies inhoudt, met als doel daar actief iets mee te doen voor de samenleving. Het geeft me voldoening!