Pionier: Zo voel ik me thuis

We stellen de pioniers één voor één aan jullie voor. Deze keer: Lottie van Starkenburg

Een vriendin sprak met haar demente schoonmoeder over wat zij ziet als thuis. Hier kwamen allerlei elementen uit haar oude huis naar boven, het huis waarin ze vijftig jaar lang woonde. Een bepaald soort behang, twee stoelen naast een gaskachel en haar eigen foto’s. Ze namen haar schoonmoeder een dagje mee en verbouwden ondertussen de kamer in haar verpleeghuis zodat die op haar oude huis leek. Toen de schoonmoeder terugkwam verzuchtte ze dat ze eindelijk thuis was. Dit is de kern van het idee van Zo voel ik me thuis: praat met mensen over wat voor hen thuis is en pas hun omgeving hierop aan.

Ik ben gids in eigen-zinnig leven: ik laat mensen anders kijken naar leven, zorg en welzijn. Ik maak gidsen: ik geef mensen de instrumenten in handen om zelf te herkennen wat ze zien en daarmee aan de slag te gaan. Al mijn activiteiten zijn erop gericht mensen in staat te stellen om een meer eigen, zinnig en eigenzinnig leven te leiden. Want een eigen-zinnig leven is mijn droom voor iedereen die geconfronteerd wordt met ziekte, verlies en naderende dood, inclusief mezelf. Een transformatie van ziekte en zorg naar leven met lef en lot.

Een leven lang leven begint en eindigt thuis. Mijn droom is dat iedereen zich thuisvoelt op de plek waar hij of zij woont. Een goed thuis is de basis van je bestaan. Je thuis is persoonlijk: het is van, voor en door jou. Wat als iemand niet (meer) voor zichzelf een thuis kan maken? Door ouderdom, ziekte of een beperking? Hoe kun jij een thuis voor iemand anders creëren? Wat is ‘thuis’ eigenlijk? ‘Zo voel ik me thuis’ maakt van een vaag, intuïtief begrip een stevig concept. Met ‘Zo voel ik me thuis’ leer je door de ogen van een ander kijken. Het maakt ‘thuis’ persoonlijk en concreet. Organisaties krijgen praktische handvatten om het thuisgevoel van hun cliënten te bevorderen. Met ‘Zo voel ik me thuis’ leg je de basis voor een leven lang leven!